De magie van erosie

Dag 6

We ontbijten in alle vroegte in het restaurant van het Foster's motel (tegen betaling) en vertrekken naar het visitor center van Bryce Canyon, waar we met de anderen afgesproken hebben. We rijden met de auto naar Sunset Point. Daar gaan we de canyon in.

Wilfred gaat met zijn groep de gecombineerde Navajo/Queens Garden trail lopen. Erik en ik lopen een klein stukje mee met de Navajo Loop en stappen dan over naar de Peek-a-boo Loop. Vanaf de rim lopen we zigzaggend naar beneden aan de kant van Thor’s Hammer, via de zogenoemde switchbacks.  

Shanaaz heeft hoogtevrees en verstijft helemaal als ze in de afgrond kijkt. Gelukkig zet ze door, want na een kwartier hebben we de bodem van de canyon bereikt. We passeren Thor’s Hammer en bereiken een kleine afslag naar de Two Bridges, twee dunne horizontale stukken rots die een smalle ruimte tussen twee rotsformaties overbruggen. 

Na ongeveer een kilometer komen we bij het verbindingspad met de Queens Garden Trail. Wij nemen afscheid van elkaar en spreken af om elkaar in het restaurant bij Sunrise Point te ontmoeten. De Navajo Loop gaat hier naar links, maar wij moeten naar rechts en kunnen een stuk verder aansluiten bij de Peek-a-boo Trail. 

Deze trail is inspannender dan de Navajo en Queens Garden routes, en daarom minder druk. Je leest overal dat de trail 4,8 km lang is, maar dat is niet het hele verhaal. De trail zelf is inderdaad 4,8 km, maar vanaf Sunset Point moet je eerst een steil parcours van 1,9 km afleggen om bij de trail te komen. Als wij bij de loop van de trail aankomen, moeten we kiezen of we naar links of naar rechts gaan. Omdat we graag de Wall of Windows willen zien die aan de rechterkant ligt, kiezen we voor rechts.

Het eerste stuk is niet heel mooi en gaat tot mijn verrassing vrij steil omhoog over een tamelijk lange afstand. Daarnaast moeten we de hele tijd voor groepjes ruiters aan de kant gaan.

 Het is ploeteren dus, maar de inspanningen worden de moeite waard. Het karakter van het pad verandert. Het gaat nu steeds korte stukjes omhoog en omlaag, en van links naar rechts door fantastische en verbazingwekkende rotsformaties. De hoodoos zijn zo mogelijk nog mooier dan die op de Queens Garden Trail. Erik en ik zoeken overal naar The Cathedral, een rotsformatie die hier moet liggen. 

Je kunt overal wel een kathedraal in zien, maar nergens vinden wij het zo duidelijk dat we zekerheid hebben. Het begint langzamerhand erg heet te worden en ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor we bij de Wall of Windows zijn. We vragen een paar voorbijgangers of de andere helft van de loop ook zo heuvelachtig is of vlakker. De hoogteverschillen zijn volgens hen even groot. Even later komen we een paar Nederlanders tegen die ik gisteren bij Angels Landing heb gezien. Zij zijn erg enthousiast over de Wall of Windows en zeggen dat ik die nog makkelijk kan halen, nu ik al zover gekomen ben. 

Erik en ik lopen dus verder en komen na een paar flinke stijgingen en dalingen bij ons doel, de Wall of Windows . We rusten hier even uit terwijl we van het uitzicht genieten en besluiten dezelfde weg terug te gaan. De rest van de loop is iets langer dan de weg die we gekomen zijn, en we komen nu al nooit meer op tijd bij Wilfred. 

Op de terugweg zien we alle hoodoos van de andere kant en ook dat is supermooi. 

We gaan deze keer niet via Thor’s Hammer, maar via Wall Street terug naar Sunset Point. Als we bij de klim naar boven aankomen, ben ik door de hitte behoorlijk aangeslagen, maar ik red het nog wel. De switchbacks hier zien er heel anders uit dan in onze herinnering. Later lees ik op internet dat ze opnieuw zijn opgebouwd na een instorting op Wall Street.

Als we bij de anderen aankomen, hebben die al pizza gegeten. Wij nemen ook nog snel een stuk en dan gaan we op weg naar de Mossy Cave Trail. 

Deze trail ligt in een gedeelte van Bryce dat Water Canyon heet en loopt langs een riviertje.  De waterstroom is niet natuurlijk, maar een door pioniers gegraven irrigatiekanaal. Hierdoor veranderde de geologie van de canyon. Het resultaat is een mooi breed pad en prachtige hoodoos hoog op de wanden van de canyon. We lopen over een romantisch bruggetje over de rivier. Na het tweede bruggetje komen we bij een kruising. 

Links ligt de Mossy Cave grot. De grot is een ondiepe nis gevuld met mos. Druppelend water voedt het mos. In de winter wordt de grot vaak gevuld met ijspegels. Deze hebben wij al gezien en daarom gaan we naar rechts.  Een beetje verder stroomopwaarts komen we bij een waterval. Hier liggen een paar prachtige hoodoos met windows. Erik is daar een paar jaar geleden in geklommen, maar dat is een hele onderneming waar we nu geen tijd voor hebben, want we gaan nog naar Kodachrome State Park. Sajida heeft wel wat tijd nodig hier. Zij is dol op watervallen.

 De naam van Kodachrome Basin State Park is ontleend aan de vele rood getinte rotspilaren (meestal chimneys of sand pipes genoemd) en ongelooflijke blauwe luchten die volgens de naamgevers erom smeken gefotografeerd te worden. Een expeditie van de National Geographic Society kwam met de naam, en iedereen was het ermee eens. In totaal zijn er 67 rotspilaren in het park, waarvan de hoogte varieert van 2 tot 52 meter. 

Wij rijden het park binnen en komen bij een splitsing die niet echt duidelijk aangeeft waar we naartoe moeten. Erik slaat linksaf en we komen inderdaad bij de parkeerplaats van de trails die we willen gaan lopen. De anderen komen echter maar niet opdagen. Erik denkt dat ze uitvoerig aan het fotograferen zijn en stelt voor om vast de Nature Trail (800 meter, loop) te gaan lopen. Dit is de kortste hike in het park. 

Je loopt over een mooi aangelegd verhard pad en krijgt een mooie indruk wat het park te bieden heeft. Wij kunnen geen lange trail meer gaan doen, want we moeten nog bijna 200 km naar Torrey rijden, waar wij voor deze nacht een hotel hebben geboekt. Als we over de helft van de trail zijn, horen we geluiden die aangeven dat het groepje van Wilfred hier ook aan het lopen is. 

Hij heeft eerst de rechter afslag genomen en is daarmee veel tijd verloren. We spreken af elkaar morgen om twaalf uur te ontmoeten op de weg naar Moab ongeveer 20 km na Torrey. Zij slapen in deze omgeving en hebben nog tijd om de Angels Palace Trail (1900 meter, loop) te volgen. Deze gaat naar een hoog gelegen punt, waar je een mooi uitzicht hebt over het park.

Erik en ik hebben deze al in 2011 gelopen. We gaan op weg naar Torrey via Highway 12, een van de mooiste wegen die ik ken. Helaas is het al zes uur geweest en hebben wij niet veel tijd om onderweg te stoppen. Maar vanuit de auto valt er veel te genieten tot de schemering invalt. In Torrey vinden we ons hotel, de Broken Spur Inn, meteen. We hebben een mooie kamer. We gaan nog even boodschappen doen in het dorp en nemen op de terugweg eten mee bij Chilzz. Er is voor morgen slecht weer voorspeld, voornamelijk in de middag. We houden ons hart vast. Het is wel heel jammer als de tocht door Cathedral Valley die we gepland hebben, niet doorgaat.