Topdag

Dag 5

Heel vroeg in de morgen rijden we naar het hotel van Wilfred en rijden met hem en zijn groep naar Zion National Park.

Bij het toegangshokje schaffen we een Amerika the Beautiful pas aan. In het visitor center koopt Erik een rode rugzak en ik een flessentas, zwart met oranje. We stappen met zijn allen in de shuttlebus die door de canyon rijdt en stappen uit bij de zesde halte: The Grotto.

Met acht personen beginnen we aan de hike naar Angels Landing. Om bij de top te komen, moet 500 meter hoogteverschil overbrugd worden in 4 km. Erik doet deze trail nu voor de derde keer, ik ben al een keer eerder tot Scout’s Lookout geweest en de rest is hier voor de eerste keer.

De trail loopt al in het begin vrij steil omhoog. Sajida, Shanaaz, Achnes en Ali haken al vrij snel af. Nog voor het bruggetje naar Refrigerator Canyon besluiten zij een minder inspannend pad te volgen dat naar de Emerald Pool leidt (ook een mooie hike). Van de vier overgebleven hikers ben ik de zwakste schakel. Ik loop in een kalm tempo door de bijna vlakke Refrigerator Canyon.

Als ik bij de zestien korte, steile switchbacks aankom die bekend staan als Walter’s Wiggles, rust ik steeds na drie switchbacks. Het gaat dan verrassend goed. In feite heb ik er minder moeite mee dan de eerste keer. Een goede boost voor mijn zelfvertrouwen, dat door het Firewave drama behoorlijk is aangetast. Op Scout’s Lookout staan Erik, Wilfred en Emil op mij te wachten om te zien of ik aankom.

Vervolgens vertrekken zij naar het laatste deel van de trail. Ik blijf op Scout’s Lookout in een plekje in de schaduw tot ze van de top terugkomen. De talrijke chipmunks (kleine eekhoorns met niet alleen strepen op de rug maar ook strepen op het hoofd) en een enorme stoet hikers zorgen ervoor dat ik mij niet verveel. Het is zo druk dat ik meer het idee heb dat ik in een winkelstraat zit dan op de top van een eenzame berg.

Na ruim een uur verschijnen Wilfred, Erik en Emil weer. Ze hebben alle drie op de top gestaan en natuurlijk jumpfoto’s gemaakt. 

We gaan snel weer naar beneden. Anders halen we onze afspraak niet. De anderen wachten op ons in het visitor center. Daar komen we iets te laat aan, maar dat heeft hen de gelegenheid gegeven nog wat te kopen in het winkeltje, zoals een handige  lichtgewicht rugzak met brede schouderbanden.

Met drie auto’s vertrekken we richting Bryce Canyon. Na een stop bij Checkerboard Mesa rijden we verder tot aan de Mount Carmel Junction. Hier stoppen we om iets te eten in Restaurant Thunderbird. Eerst krijgen we te horen dat er geen schone tafel voor ons is, maar later mogen we toch n aar binnen. Iedereen bestelt iets anders. Ik neem koffie en cheesecake. De meesten nemen iets voor de lunch. De bediening is erg vriendelijk. Ook het winkeltje doet goede zaken met onze groep.

Voordat we ons doel van vandaag bereiken, stoppen we nog bij Red Canyon. Hier zouden we een combinatietrail gaan lopen. Het is echter al niet meer zo vroeg en veel mensen zijn nog een beetje moe van de hike in Zion. Na wat discussie gaan we de Pink Ledges Trail lopen. Ik ben de enige vrouw die meegaat. De drie andere vrouwen gaan gezellig op een bankje zitten bij het visitor center.

Wij lopen over een zandig pad, dat iets stijgt en in het begin nog niet heel mooi is. Verder op het pad zien we steeds meer hoodoos, die roder en massiever zijn dan die van Bryce, maar ook erg mooi. Het avondlicht geeft de hele omgeving een sprookjesachtige betovering. Het valt prachtig op sommige rotsformaties. Emil filmt en roept vol enthousiasme hoe mooi het is (later hoor ik van Shanaaz dat Emil altijd alles geweldig vindt).

Ali loopt stil te genieten. Je kunt aan zijn gezicht zien dat hij het heel mooi vindt. Erik bokt een beetje. Hij wilde een langere trail doen en is nu een beetje teleurgesteld. Toch neemt hij vol overgave veel foto’s van al het moois om hem heen. Ook Wilfred maakt zijn foto’s met veel plezier.

Na deze leuke wandeling vertrekken we naar ons hotel. Wilfred zit met zijn groep in Tropic. Erik en ik gaan naar Bryce waar ons Foster’s Hotel ligt, een goedkoop hotel met weinig voorzieningen. Zo erg als het op internet wordt beschreven, is het niet. Het is best uit te houden voor een nacht. ’s Avonds gaan we eten in de bijbehorende diner en het is geen slechte ervaring. We hebben een tafeltje aan het raam. Het landschap waarop het raam uitkijkt geeft ons samen met de countrymuziek die wordt gespeeld, de illusie dat we in een cowboyfilm beland zijn.